Mijn juk is zacht en mijn last is licht

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

Velen van ons komen uit een verleden en een kerk waarin dwang een grote rol speelde, compleet met zondagsplicht en vastenwet. Seksualiteit, priesterkleding, vriendschap, dansen, uitgaan en zelfs make-up, bijna alles was door wetten geregeld, en je wist precies wat mocht en niet mocht, wat zonde was en wat net nog geen zonde was. Er zijn mensen die deze tijd weer terug willen, want het gaf zekerheid. Veel mensen zijn ook zwaar gehavend uit die tijd te voorschijn gekomen, en willen die tijd voor geen goud meer terug. De vraag waar wij ons mee bezig willen houden is: wat vindt Jezus ervan?

Hij zegt vandaag in het evangelie: ‘Komt tot mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt en ik zal je verlichting schenken. Neemt mijn juk op uw schouders en leert van mij: ik ben zachtmoedig en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen, want mijn juk is zacht en mijn last is licht'. Dat is zijn standpunt: geen dwang, beslist geen dwang. Wel een juk, maar beslist geen hard. Wel een last maar geen zware.

Hoe bedoelt Hij dat? Ook in zijn tijd was er veel dwang. Alles was door wetten geregeld: hoeveel stappen je mocht zetten op de sabbat, hoe je onrein werd en weer rein kon worden, hoe en wanneer je je vrouw weg mocht zenden. Honderden en nog eens honderden wetten en wetjes, zodat de gewone man er geen wijs meer uit kon en dus door de kerkelijke leiding werd afgeschreven als zondig, slecht, onrein, afvallig en wetteloos. Jezus is het daar kennelijk niet mee eens. Hij wil het anders. Geen dwang van buitenaf maar innerlijke overtuiging.

En daarvoor geeft hij drie eenvoudige uitgangspunten: van God houden, van jezelf houden, en van anderen houden. Meer niet. En als je mensen ontmoet die daar nog niet aan toe zijn dan geen keiharde veroordeling, maar liefdevol begrip. Denken we aan zijn ontmoeting met een tollenaar, een overspelige vrouw en de Samaritaanse vrouw. Dus geen uiterlijke dwang, maar innerlijke overtuiging.

Veronderstel dat twee mensen naar de kerk gaan. De eerste gaat omdat hij moet, het is eigenlijk voor hem een zinloos gebeuren. Hij verveelt zich in de kerk. Maar ja, niet gaan betekent: gedonder thuis. Dus... De ander gaat naar de kerk omdat hij of zij wat diepgang in het leven wil, hij voelt dat het evangelie hem kan inspireren, hij of zij luistert, denkt na, bidt en gaat toch wel gesterkt naar huis. Voor de eerste was het een harde dwang van buitenaf voor de tweede is het een lichte last.

Of om een ander voorbeeld te noemen: in ieder huwelijk kan een crisis ontstaan. In het ene huwelijk blijven ze bij elkaar omdat het moet. Hun huwelijk wordt een hel. In het andere huwelijk zien ze de crisis onder ogen. Na lang worstelen ontdekken ze dat er een mogelijkheid bestaat elkaar weer te vinden. Elkaar verlaten betekent misschien dat een van hen of alle twee diep ongelukkig zouden worden. Ze vinden elkaar terug, niet omdat het moest van buitenaf, maar uit eigen innerlijke overtuiging. En alleen daarop kan geluk gebouwd worden.

Jezus dwingt ons niet, maar probeert ons te motiveren. Misschien zouden we dat ook wat meer bij elkaar moeten doen. De ander niet dwingen jouw zin te doen, maar de ander een helpende hand bieden om helemaal zelf voor iets goeds te kiezen.

Zo, en zo alleen, worden lasten licht en wordt elk juk zacht.