Liefhebben vraagt edelmoedigheid zonder schrik (2005)

Een heer vertrouwt zijn dienaren heel Zijn kostbaarste bezit toe.
God vertrouwt ons Zijn eigen leven, Zijn liefdekracht toe,
de mogelijkheid om te beminnen, het vermogen om lief te hebben.
Wat een vertrouwen! Wat een onverwacht geschenk!
Wat een gulle Gever!
Alleen de roekeloosheid van de Liefde kan zoiets doen.
Maar, wat doen wij met die ontvangen liefdekracht?

Andere parabels benadrukken vooral een eerste reactie:
nl. onze dankbaarheid tegenover God.
De parabel van vandaag benadrukt vooral een tweede reactie:
ons rendement, onze vruchtbaarheid.
Het beste, het meest dankbare antwoord
dat wij kunnen geven op Gods geschenk is:
met de ontvangen liefdekracht werken,
zodat de liefde dubbel rendeert.

Maar blijkbaar reageren wij niet altijd zo.
Er zijn momenten dat wij ons eerder gedragen als de derde dienaar.
Zijn reactie lijkt ons op het eerste gezicht niet zo slecht.
Hij was toch correct en voorzichtig.
Waarom geraakt hij dan alles kwijt?

Omdat God - die Liefde is - blijkbaar van ons meer verwacht
dan correctheid en voorzichtigheid.
Omdat God - die Liefde is - niet kan verdragen
dat wij zouden leven vanuit schrik en onderdanigheid
en alleen zouden doen wat verplicht is.
Uiteindelijk omdat God geen veeleisende tiran is,
maar een gulle Gever van levensgeschenken.
De derde dienaar bederft het geschenk door zijn schrik.
Het is iemand die niet veel plezier beleeft aan zijn God,
iemand die meent dat hij zich moet beschermen
tegen een dreigende God
en daarom zijn ontvangen liefdekracht wegstopt in de grond.
Angst verlamt regelmatig onze liefde.
Uiteindelijk bleef het geschenk voor hem iets vreemds, buiten hem.
Hij zegt dat ook: "Heer, hier hebt Gij terug wat van u is"
Hij had Gods geschenk innerlijk nooit volledig aanvaard.
Hij had Gods talent niet tot ‘zijn eigen persoonlijk' talent gemaakt.

Gelukkig zijn er ook de dagen
dat wij reageren als de eerste twee dienaars.
Het zijn de momenten dat wij leven
vanuit een gevoel van grote dankbaarheid.
Het zijn de dagen dat wij erkennen
dat God de liefdevolle Heer van de Schepping is
die iedereen heel Zijn liefde toevertrouwt,
maar origineel aangepast aan elke mens.
Ieder krijgt, volgens zijn eigen capaciteiten,
de volle maat van de liefde.
En in dit geschenk ligt de stilzwijgend uitnodiging
om het te laten renderen,
om het met grote inzet vruchtbaar te maken.
Gods gave wordt door ons volledig aanvaard
als wij de liefde werkelijk gaan beschouwen
als onze eigen verantwoordelijkheid.
En zo verwacht God van ons dus
aangroei van de liefde, actieve dienstbaarheid,
dynamisme, lef, slagvaardigheid en veel persoonlijk initiatief
bij het beoefenen van onze liefde.
Wie écht liefheeft is niet krenterig, maar wil veel plezier doen.

De les is duidelijk.
Angstige liefdeloosheid leidt tot verlies van alles.
Gulle edelmoedigheid in de liefde
leidt tot de vreugde van het volle leven.

Zoals steeds stelt een parabel ons voor een nogal radicale keuze
en toont ons wit-zwart waar het op uitloopt
als wij verder leven in de éné of in de andere richting.
Kiezen wij ervoor Gods liefdekracht in ons te zien
als een bedreigende verplichting of als een waardevol geschenk?
Kiezen wij ervoor God te ervaren
als een veeleisende tiran of als een gulle Gever?
Kiezen wij ervoor te leven met vrees en in verstarring
of onze liefde te tonen met dankbaarheid en edelmoedigheid?
Kiezen wij ervoor om alles te verliezen
of om overvloed van leven te ontvangen?

Tijdens deze Eucharistie mogen wij nu reeds
dankbaar binnengaan in de vreugde van onze Heer
die ons hier het eeuwige leven schenkt.