Jezus met het grote hart

 

Het is volop vakantie. Het evangelie lijkt er op in te spelen. Maar het legt vooral de klemtoon op het “herderen” van Jezus. De diepste rust komt door de nabijheid van een goede Herder Mc.,6,34).

Vakantie

Veel mensen zijn er op uitgetrokken, zoekend naar afwisseling, ontspanning, rust. Zij trekken daarvoor ver weg om datgene te zoeken, wat heel dicht bij kan liggen. “Mensen die grote reizen maken, doen dit vaak uit wrok omdat ze de bus niet hebben kunnen halen” (J. van Geelen). Een Boze opmerking? De afwisseling van werk en rust, van inspanning en ontspanning is heilzaam. De zevende dag van het Bijbels scheppingsverhaal geeft aan de gelovige de smaak van de rust. De sabbat en de zondag zijn het wekelijks terugkerend geschenk van de Heer. Vanuit de rust van die dag mogen wij de Heer loven en mekaar op een ontspannen wijze ontmoeten. Voor een aantal is de zondag niettemin een dag van verveling. Deze wordt dan verdreven door hectische ritten, wat leidt tot nieuwe vermoeidheid.

Leerschool

De zorg van Jezus om de rustpauze van zijn leerlingen behoorde tot het leerproces, dat Hij met hen doormaakte (Mc. 6,30-34). Hij had hen uitgezonden op een soort stage. Zij keerden er van terug en vertelden over alles wat zij “gedaan en onderwezen” hadden. Spreken en handelen, het behoorde allebei tot hun zending. Zij volgden aldus Jezus, die woord en daad was. De leerlingen brachten verslag uit over hun ervaringen. Ze rapporteerden en evalueerden. Jezus, heeft ongetwijfeld aandachtig geluisterd. Wellicht heeft Hij bemerkingen gemaakt en aanvullingen gegeven. Marcus heeft vooral onthouden dat Jezus zijn leerlingen de kans wou geven wat uit te rusten. Zo waarschuwde Hij hen meteen voor het activisme. Verlies uw ziel niet in al uw drukte. Rust na inspanning zodat rust de aanzet kan zijn voor een nieuwe inzet. Jezus, heeft aandacht voor basisbehoeften als daar zijn eten en rusten.

Waarde van een stille plaats

Jezus koos voor een eenzame plaats. Zo is Hij zelf de woestijn ingetrokken en ging Hij nu en dan vroeg in de ochtend naar het gebergte om er te bidden.

Onder de Archipel der sterren

Lig ik op de allene heuvel.

Lig ik bij de allene.

Ik woon alleen, ver van de mensen.

Ida Gerhardt

Bepaalde mensen plannen stiltemomenten tijdens hun vakantie of zij staan er voor open, wanneer deze zich aanbieden. Vakantie is voor hen meer dan zon, zee en zand. Zij willen bijtanken. Zij gaan een open kerkdeur binnen, verwijlen in een bezinningsruimte, nemen een bezinningstekst ter hand. Zij zijn dankbaar om wat vakantiepastoraal aanbiedt. Zij surfen op internet om tips te vinden voor bezinning, herbronning en onthaasting (www.kerknet.be).

Jezus, en zijn leerlingen vaarden naar de overkant. De verplaatsing per boot over het meer van Galilea, als er tenminste geen storm opstak, was voor hen een verpozing. Schrijfpapier, dossiers, de laptop hadden ze thuis achtergelaten. Zij kenden de psalmen van buiten om op het meer de Heer van zon en wind, van land en zee te loven.

De Heer bepaalt het tempo van mijn werk,

Ik behoef mij niet te jachten.

Altijd weer schenkt hij mij een moment van stilte,

Een adempauze waarin ik tot mezelf kan komen.

Hij roept dan voor mijn ziel beelden op

Die mij tot rust doen komen en kalmte geven.

Daarenboven is het heerlijk om weten

Dat ik wandel in het voetspoor van de Heer.

En dat voor nu en altijd

Bij Hem mijn thuis is. (Naar psalm 23)

 

Talrijke gaande en komende mensen

Eenmaal terug aan wal, kregen Jezus en zijn vrienden niet veel tijd om te rusten. De mensen wilden bij hen zijn en waren hen langs te land achterna gekomen. Een aantal mensen, vooral in de zorgsector, voelen de spanning aan, waarin Jezus en zijn leerlingen zich bevonden. Zij hebben behoefte om zelf rust te nemen en ze voelen tegelijkertijd de aandrang van mensen die met hun noden naar hen toekomen, omdat zij op de zorg van anderen zijn aangewezen.

Het gevoel dat niemand op jou beroep doet, kan echter zwaarder wegen dan de ervaring dat er te veel aankloppen. Ervaren dat je onnuttig bent en dat niemand je nodig heeft, werkt verlammend, tenzij men zich installeert in luiheid en gemakkelijkheid. Een Afrikaan mijmerde bij acht jaar pastoraal werk in Vlaanderen. Hij merkt bij velen een steeds terugkerend pessimisme. “Van de koorzanger tot de parochiepriester over de religieuzen zingen alle hetzelfde lied van de lege kerken, de sterk dalende religieuze praktijk, het gebrek aan roepingen. Hoe kan men zich engageren op een boot, waarvan men zelf zegt dat hij zinkt? Moet de kerk net geen hoop en vreugde brengen vooral in donkere tijden? Daar zit juist het verschil tussen de Kerk in Vlaanderen en die in het Zuiden. In Afrika is de Kerk degene die zich naar de toekomst richt en redenen geeft voor hoop” (Jean-Baptiste Bugingo, Afrikaanse mijmeringen over de Vlaamse Kerk in Suara, maart 2003). Toch kent Vlaanderen her en der opklaringen: een aantal dynamische jongerengroepen, parochies met inzet voor een verzorgde liturgie en voor kwetsbare groepen. Het jaar van de diaconie heeft gewezen op mensen en diensten, die noden opvangen van “gaande en komende mensen”.

Wij wensen hun een hart zo wijd als dit van Jezus. Jezus, had medelijden met de menigte, die Hem opzocht.  Kwamen de mensen naar Jezus omdat Hij medelijden had of had Hij medelijden omdat zij daar nu eenmaal waren?

Marcus tekent in zijn evangelietekst over de vakantie Jezus als de man met het grote hart. Zo groot dat dit alleen maar het hart van God kan zijn! Jezus voelde een heel groot medelijden voor de mensen. Hij had goede ogen en zag wat er aan zorg en vreugde leefde in hun hart. Jezus, draagt het verlangen in zich, dat zijn Vader heeft. Dit is mensen zoeken en ze vinden. “Gods verlangen om mij te vinden is groter dan mijn verlangen om Hem te vinden” (Henri Nouwen, Eindelijk thuis, p. 117). Jezus doorziet het diepe verlangen van elke mens. “Achter veel zelfzekerheid, prestatiedrang en rivaliteit, eigendunk en arrogantie schuilt een onzeker hart. Mensen zijn doorgaans veel minder zeker van zichzelf dan zij wel doen voorkomen. Ze zijn er nooit helemaal zeker van dat zij worden geliefd om wie ze werkelijk zijn. Velen vertellen afgrijselijke verhalen als rechtvaardiging voor hun geringe eigendunk. Op zich heel geloofwaardige verhalen over hun ouders die hun niet gaven wat zij nodig hadden, over hun leraren die hen mishandelden, over hun vrienden die hen verraadden over een Kerk die hen op de kritieke momenten in hun leven in de kou had laten staan” (Henri Nouwen, op. cit, p. 119-120).

De kracht van het goede woord

Heel het optreden van Jezus had maar één doel, de onuitputtelijke, onbegrensde moeder – en vaderliefde van zijn God openbaren en laten zien hoe wij, in alle onderdelen van ons bestaan, ons door die liefde kunnen laten leiden. Op een dubbele manier toonde Jezus zijn medelijden. Hij onderrichtte uitvoerig de mensen die Hem opzochten. Wanneer de avond viel, spijzigde Hij de grote menigte. De verkondiging is volgens Jezus een weg om aan de nood van zoekende mensen tegemoet te komen. Jezus duidt het diepste verlangen van de mens. Hij geeft hun inzicht.

Tijdens ontmoetingen kunnen we naar elkaar luisteren en misschien vanuit de kracht van het woord van Jezus voor elkaar een verhelderend woord spreken. Is het niet de wens van Jezus dat wij voor mekaar “herder” zijn?