Er viel een pijnlijke stilte

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

Op een dag liet Jezus zijn leerlingen vertellen, waarover ze zoal spraken onderweg. En de leerlingen zwegen. Er viel een pijnlijke stilte. Want de leerlingen waren er mee bezig geweest, uit te maken, wie van ben de grootste was, het meeste gelijk had, de beste was.
De simpele vraag: "Waar ben je toch mee bezig?" kan ons in pijnlijke verlegenheid brengen. Wij zijn vaak bezig, met elkaar te laten zien, te bewijzen, dat we betere katholieken zijn. Dat wij mensen zijn met meer inzet voor deze wereld, dan al die anderen.
Wat zijn we aan bet doen? We zijn ons aan het verschuilen achter een of andere ideologie en menen daarmee anderen de baas te kunnen zijn. Dát zijn we aan het doen: proberen de baas te spelen over anderen, béter te zijn dan ‘die anderen'. Eens kijken, wie de sterkste is.
En Jezus blijft zeggen: "Als iemand de eerste wil zijn, zal hij of zij de laatste van allen moeten zijn, de dienaar van allen." Dat horen we niet zo graag. Het gaat er óns voor-al om, wie er gelijk heeft, wie het voor het zeggen heeft.

We kunnen ook de vraag stellen: "Zouden we sámen wat kunnen doen?"
En het antwoord uit de lezingen van deze zondag is: "Ja, dat is mogelijk, dat moet mogelijk zijn." De wijsheid, die van boven komt is vóór alles zuiver, vredelievend, vriendelijk, voor rede vatbaar, rijk aan barmhartigheid... Gerechtigheid is een vrucht van de vrede. Alleen wie de vrede nastreven zullen vrede oogsten. Dat schrijft de apostel Jakobus. En hij stelt dezelfde vraag, die we hierboven al stelden: "Waar komen die vechtpartijen en ruzies toch vandaan?" Toch zeker alleen uit uw eigen hartstochten, die u niet met rust laten. Lees het stukje uit de brief van Jakobus nog eens na. Het schijnt voor ónze tijd geschreven te zijn.
Vrede moet gemaakt worden, niet alleen gewenst. Vrede is niet een kwestie van massavergaderingen, of studies, maar van doen. En vrede komt alleen voort, als wij voor elkaar de mindere kunnen zijn.
Jezus haalde een kind naar voren, een klein en nog onbedorven kind. Hij omarmde het, drukte het aan zijn hart. Waarom? Hij zag in dat kind wat een mens zou kunnen zijn. Eenvoudig, regelrecht, eerlijk, onbevangen. En Jezus zei tegen de mensen die het wilde horen: "Wórd zoals een kind." Hij zei niet: "Dóe als een kind, doe maar kinderachtig." Hij zei ook niet: "Blijf maar een kind." Hij zei: "Word als een kind!"
Nadat je alle fasen van groot-doen en de baas spelen hebt doorlopen, zou je kunnen toekomen aan de ‘tweede naïviteit'. Je moet niet naïef, onnozel, blijven. Je mag het weer worden. De zuiverheid, de helderheid, de eenvoud, die je bij kinderen aantreft en soms bij oudere mensen, mag je weer terug krijgen, Je mag een gemakkelijke, doorzichtige ‘zuivere van hart' worden. Dat is het worden van een kind, zoals Jezus het bedoelt.
Deze mensen veroveren de vrede. Niet met geweld. Maar door verandering van bin-nenuit. "Word als een kind." Of, zoals het hier staat bij Marcus: "Neem het kind in je op." Dat betekent: neem het kind, dat je in je diepste wezen gebleven bent, weer in je op! Laat jezelf uitgroeien tot dat, wat je in diepste wezen bent: een gewoon, eerlijk, onbevangen wezentje, dat uit Gods hand is voortgekomen. Een goede evangelische raad.

Wat kunnen we doen voor de kleine vrede onder elkaar, en de grote vrede op aarde? Ik wil u vragen, er eens over na te denken of er in de evangelische raad van Jezus, het kind in jezelf weer te beleven, niet een grote mogelijkheid ligt.
Misschien zit de vrede op aarde niet in de grote acties alleen, maar ook in ons heel kleine, nog kinderlijke, hart.
Waar grote mensen op scherp staan tegenover elkaar, ongenadig doen met elkaar, komt een kind, dat zó uit Gods hand is weggelopen, en maakt vrede, doet iets wat alle boosheid wegneemt. En die mogelijkheid schuilt in ieder van ons.