Wonden

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden
Het gebeurde op een van de betere theologische scholen in de Verenigde Staten. Een van de studenten had besloten om na zijn opleiding te gaan leven met een verpauperde groep mensen in het Andesgebergte in Peru. Hij was hun pastor.

Na enkele jaren kwam hij terug voor een goed verdiende vakantie. Hij werd op zijn vroegere school uitgenodigd om voor de staf en de studenten over zijn ervaringen in Latijns Amerika te spreken. Hij deed dat na nogal wat aarzeling. Hij legde uit waarom hij geaarzeld had. Hij vertelde dat hij heel dankbaar was voor de opleiding die hij indertijd genoten had.

De manier waarop hij dat zei, deed al vermoeden dat er een ‘maar' op zou volgen. Dat deed het ook. Hij vertelde dat de theologie, die hij geleerd had een ‘verrijzenis'-theologie geweest was. Hij was daar heel enthousiast over geweest. Het was een soort van ‘alleluja'-theologie die helemaal paste in een Noord-Amerika,dat juist in die jaren een groei en welvaart beleefde als nooit te voren. Toen kwam zijn ‘maar'.

‘Maar,' zei hij, ‘het is een theologie waar ik niet veel mee kon doen in het Andesgebergte.' De mensen daar hadden de grootste moeite om zich te identificeren met de verrezen Heer. Hij had dat vooral gemerkt, zei hij, bij het vieren van de Goede Week. Zelfs op de dagen vóór Goede Vrijdag, wanneer de liturgie vraagt het kruis weg te nemen, ofte bedekken, kon hij dat niet klaar krijgen. De devotie van de gemeenschap was helemaal op dat kruis gericht.

Terwijl ze op Goede Vrijdag van alle kanten op de viering en de kruisprocessie af kwamen, en de hele kerk meer dan vol zat, kwam er voor de paasviering praktisch niemand.

Hij vertelde ook hoe verbaasd hij geweest was over hun devotie bij de kruisverering. Veel aanwezigen hadden een dot watten bij zich en een flacon met olie. Toen het hun beurt was om het kruis te begroeten en te vereren doopten ze die watten in de olie, en zalfden daarmee het hele lichaam van Jezus op het kruis. Sommigen namen die prop watten mee naar huis, anderen slikten de prop vette watten zelfs in.

Hij suggereerde op een vriendelijke manier dat het misschien goed zou zijn voor de theologen om meer aandacht te besteden aan het lijden van de christelijke en zo veel andere gemeenschappen in de wereld.

Zijn verhaal herinnerde me aan wat eens een Poolse vrouw vertelde tijdens een bijeenkomst in Nairobi, toen in die stad in 1975 de Wereldraad van Kerken vergaderde. Ze liet ons een serie dia's zien uit haar land. Een van de prenten die ze liet zien leek op een beeld van Jezus dat zich in de Sint-Janskathedraal in ‘s-Hertogenbosch bevindt. Het toont een dodelijk vermoeide Jezus, zittend op een stuk rots na zijn geseling. Het beeld in de Sint Jan wordt wel genoemd, als ik me goed herinner, ‘Jezus op de koude steen'. Ze legde uit dat dit beeld in Polen vooral in woningen van landarbeiders gevonden wordt, die, als ze na een dag hard en uitputtend werk van het land thuiskomen, thuis voor die prent zittend weer moed putten om verder te kunnen gaan.

In Lucas' relaas worden verrijzenis en lijden bij elkaar gehouden. De verrezen Heer laat hen zijn gewonde handen en voeten zien. Jezus houdt de twee bij elkaar. ‘De Schriften spreken over het lijden en sterven van de messias én over zijn verrijzenis uit de doden.'

Die heilige Schriften doen dat in een context. In een context, die de Zijne, maar ook de onze is. Juist zoals zijn lijden geen betekenis zou hebben, als ze niet iets te maken had met zijn verrijzenis, is datzelfde waar voor ons lijden. Er zijn momenten in het leven, dat we in de wereld waarin wij nu leven, niet aan lijden kunnen ontkomen.

Ook onze handen en voeten zullen gewond worden. Als we in de wereld waarin wij leven, proberen te leven zoals hij dat deed in de wereld waarin hij leefde, is dat voor ons even onvermijdelijk als het voor hem was.

Het is een leven dat vaak dwars tegen de draad van die wereld in gaat. Een leven dat daar ook dwars tegen in wil gaan met het oog op een alternatieve, een betere wereld. Het is op die manier dat voor hem zijn lijden en verrijzenis samenhingen en elkaar mogelijk maakten.

Theologen die alleen maar aan de verrijzenis denken zijn eenzijdig. Alleen zijn lijden gedenken is dat ook - hoe begrijpelijk het soms ook is.