Beste vrienden,
In deze tijd van onverdraagzaamheid lijkt de Evangelietekst van vandaag voor zeer veel mensen totaal irreëel en ongepast! In de hedendaagse situatie zou alles beter passen dan dat evangelie van de verloren zoon en de barmhartige vader. Want, wanneer we eerlijk zijn, kunnen we in deze dagen van gewelddadige onbarmhartigheid, echt niet veel aanvangen met barmhartigheid. Integendeel, innerlijk nog vol ontzetting en woede over de voortdurende terroristische aanslagen in de wereld voel ik binnen in mezelf een schreeuw naar gerechtigheid en vergelding. En ik weet echt niet meer wat ik de mensen, die voor die verschrikkelijke daden verantwoordelijk zijn, in de voorbije dagen en maanden allemaal heb toegewenst.
Ik zou er nog mee kunnen leven indien Jezus zou zeggen: „Weest barmhartig en vergeeft elkaar!“, wanneer Hij van ons gewoon alleen maar barmhartigheid zou vragen. Dan zou ik me tenminste nog over Hem kunnen opwinden, en dan zou ik nog kunnen zeggen: Hoe kan Hij dat, in het licht van al die terroristische aanslagen en van het onrecht in de wereld, van mij vragen?”
Maar wat Jezus vandaag in het Evangelie doet, komt in wezen op mij over als een slag in het gezicht. Hij laat mij en mijn diepe wrok gewoon links liggen, Hij bekommert zich er helemaal niet om en doet alsof ik er helemaal niet bij zou zijn. Of ik kan vergeven, of zelfs gewoon maar begrip kan opbrengen voor vergeving en barmhartigheid, dat speelt blijkbaar helemaal geen rol.
Jezus zegt in deze parabel eigenlijk overduidelijk: „Ge kunt doen en denken wat ge wilt. Uw Vader in de Hemel is barmhartig en zal altijd de barmhartige zijn! Of ik dat nu kan aanvaarden of niet, Jezus zegt het duidelijk: God is de liefhebbende Vader!
In dit verhaal is het tenslotte om het even, of die verloren zoon nu in die varkensstal blijft zitten, of terug naar huis gaat naar zijn vader. Aan de liefde van zijn vader verandert dat niets. De zoon is geliefd, wat hij ook doet! De Vader houdt van mij, wat ik ook doe. En dat geldt voor alle mensen op dezelfde manier. En juist die boodschap, die doet me vandaag steigeren.
Reeds onder normale omstandigheden is er niets zo moeilijk dan echte barmhartigheid. Hoe dikwijls betrap ik mezelf niet in de rol van de jaloerse oudere broer, die gewoon niet kan verdragen dat zijn jongere broer, ondanks zijn losbandig leven, toch weer eens niet op zijn gezicht is terechtgekomen. Hoe dikwijls voel ik me niet even wrokkig als een oude ezel!
En dan zou ik er, volgens dit Evangelie, ook nog altijd rekening mee moeten houden dat God niet alleen die stomme buur van mij evenzeer bemint en aanneemt als mij, maar uiteindelijk ook die aanslagplegers van Parijs en Brussel? Kan dat echt? Kan God ook hen nog beminnen, niettegenstaande al die doden en gewonden?
Jezus zegt gewoon onomwonden dat God dat inderdaad doet. En daar discuteert Hij niet over. Hij zet me gewoon voor voldongen feiten. Hij zegt me dat God altijd de weg van de barmhartigheid volgt. God doet dat gewoon. En Hij laat me ook nog verstaan dat diegenen, die met deze God door het leven willen gaan, geen andere weg kunnen gaan dan die zelfde weg van de barmhartigheid. Dat is namelijk Gods weg, en op geen enkele andere weg is Hij te vinden. Die boodschap kost me in normale omstandigheden al heel veel moeite. Maar in deze tijd van aanslagen en geweld stelt ze me voor enorme problemen.
Ik ben God zeer dankbaar dat Hij me graag ziet. En ik begrijp ook dat Hij al zijn kinderen graag ziet, ook die kinderen die verdwaald zijn, die hem verdriet doen en waar Hij zich zware zorgen over maakt. En ik probeer ook te begrijpen dat Hij ook diegenen bemint die zoveel doden en gewonden hebben gemaakt dat Hij ook die altijd nog graag ziet. Zelf denk ik niet dat ik zoiets ooit zou kunnen vergeven. En aan liefde voor die mensen durf ik helemaal niet te denken. Maar ik wil wel met die God op weg gaan. En ik zou ook op zijn weg van barmhartigheid willen gaan. Maar dat kan ik vandaag nog niet alleen aan. Om dat werkelijk te kunnen heb ik hulp nodig. God zal mij, zeker in deze dagen, nog zeer veel moeten helpen. Amen