En Hij had medelijden

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

Het is moeilijk om over deze dodenopwekking te preken. Een deel van de toehoorders zal zich bij het horen van dit verhaal wel afvragen: kan dit echt gebeurd zijn? Kunnen doden opnieuw gaan leven? Anderen klampen zich absoluut vast aan een wonder en zeggen: als dat niet echt gebeurd is, wat moeten wij dan nog geloven?

Misschien kunnen wij een oplossing vinden door ons eens rustig af te vragen: wat wil Lucas ons met dit verhaal zeggen?

De vraag of Jezus deze jongen werkelijk heeft opgewekt, is misschien toch niet zo wezenlijk voor ons geloof als wij zouden denken. Als Jezus deze jongen opnieuw tot het aardse leven heeft teruggeroepen, is hierdoor de dood nog niet overwonnen, maar alleen een paar jaren uitgesteld. Ik vraag me ook af of iemand die gestorven is, wel blij zou zijn als hij opnieuw teruggeroepen wordt in dit aardse tranendal. Welk klein kind dat eenmaal in deze wereld geademd heeft, zou weer terug willen keren in de moederschoot? Als dit de blijde boodschap van dit evangelie zou zijn, dat Ooit een paar doden voor een tijdje in dit aardse leven zijn teruggekeerd, vind ik dit toch maar mager. Lucas heeft met dit verhaal zeker een diepere bedoeling gehad.

Valt het u niet op hoeveel aandacht Lucas besteedt aan deze bedroefde weduwe? Jezus heeft geen aandacht voor de dode die wordt weggedragen, maar wel voor deze weduwe die alleen achterblijft. Zij is volledig eenzaam geworden, men droeg de hoop van haar ouderdom naar het graf, niemand die voor haar zal zorgen, niemand die voor haar rechten zal opkomen.

‘Toen de Heer haar zag', zegt het evangelie, ‘gevoelde Hij medelijden met haar en Jezus gaf de jongen aan zijn moeder terug'. Jezus wil niet dat deze weduwe alleen achterblijft.

De boodschap van dit wonder van Naïn is, dat het leed van de mensen Jezus ter harte gaat. Naïn is de geschiedenis van God, die zijn Zoon gezonden heeft om de mensen in hun leed nabij te zijn. Hier openbaart zich de goedheid en de mensenliefde van God, die de mensen in hun leed niet alleen achterlaat.

En wat betekent dit verhaal nu voor ons?

Jezus heeft nog altijd medelijden met de ouders, die schreien om hun kind dat gestorven is. Overal waar de dood ongenadig toeslaat en mensen uit elkaar rukt, die menen dat ze elkaar nooit kunnen missen, daar lijdt God met de mensen mee. De tranen van de mensen zijn heilig en kostbaar voor God. Dit evangelie is een aanklacht tegen de bijna onuitroeibare opvatting, ook bij katholieke mensen, dat het God behaagt mensen te doen sterven. God wil de dood van de mensen niet, God wil dat de mensen leven en leven in overvloed.

Ons gezond verstand zegt ons wel dat wij van Jezus niet mogen verwachten, dat Hij de lijkbaar van onze doden zal doen stoppen om hen terug te brengen tot het aardse leven, ook ten tijde van Jezus zijn veel mensen gestorven.

Lucas belooft ons veel meer: God zal elke dode teruggeven aan zijn bedroefde moeder, over de dood heen zal Hij hem opwekken tot een nieuw en onvergankelijk leven.

De eerste christenen hebben veel meer dan wij geleefd van deze blijde boodschap. In de catacomben bijtelden zij op hun graven zinnen als: ‘Leef nu met Christus', ‘leef nu samen met de heiligen'. Voor hen was het graf slechts een kleedkamer, waarin wij onze sterfelijke kleren afleggen om ons te bekleden met het witte kleed van de onsterfelijkheid. Zij geloofden in het woord van de Heer: ‘Er komt een uur, ja het is er al, waarin de doden de stem van Gods Zoon zullen horen en die ernaar luisteren zullen herleven'.

Wie gelooft in de verrezen Heer, gelooft ook in de verrijzenis van zijn dierbare doden. Ik wens u allen een beetje van dat verrijzenisgeloof toe, dan zullen wij niet schreien als ontroostbaren, dan geloven wij dat God ons onze doden teruggeeft.