Nationale ziekendag (2008)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 185 niet laden
(Evangelielezing: Mc. 2,1-12)

Lieve mensen,

je zou het niet zeggen, wanneer je voor de ingang van dit ziekenhuis mensen in hun peignoir en met hun baxterstaander een sigaretje ziet roken, maar ziekte kan mensen in hun schulp doen kruipen. Ik denk aan de vrouw die ik onlangs op het dagziekenhuis tegenkwam. Ze kwam voor haar zoveelste chemobaxter. Toen ze me zag, begon ze te wenen. "Kijk 'n keer, ik zie er verschrikkelijk uit !" Ze wees naar haar kalend hoofd, ik knikte begrijpend. Nee, schudde ze het hoofd: "jullie mannen begrijpen dat niet." Mijn man zegt: "waar maak je een drama van, ik heb al jaren bijna geen haar op mijn kop. 't Jouwe komt wél terug." Typisch, soms zeg je beter niets, maar ja, niemand is vrij van ‘n ongelukkige uitspraak. Ik zei: "je zou je wel eens kunnen vergissen. Ik weet dat ik het alvast heel verschrikkelijk zou vinden en ik denk dat ik niet de enige. Wij mannen zijn ook op ons uiterlijk gesteld hoor. Wij zijn daarin niet anders dan vrouwen al laten we het niet altijd zo gemakkelijk blijken." Ze voelde zich begrepen."Och", zei ze, "'t is niet alleen dat haar maar wel dat je overal bekeken wordt als een kankerpatiënt en ik heb geen goesting om aan iedereen uitleg te geven en nog minder om compassie te krijgen. Weet je, ik durf niet meer buiten komen. Ik heb voor 't eerst in jaren de zondagsmis geschrikkeld. Ik heb veel aan mijn geloof en dat wordt me nu ook nog ontzegd.'t Is niet eerlijk." Terwijl ze haar hart luchtte, dacht ik aan het Evangelieverhaal van daarnet. Ja, zieken mijden grote bijeenkomsten. Ze voelen zich bekeken of beschaamd omdat ze er anders uitzien; ze kunnen er dikwijls ook niet echt aan deelnemen - hoeveel gebouwen, straten, terreinen zijn écht rolstoelvriendelijk ? - maar zelfs al ben je mobiel, wie bijvoorbeeld visueel of auditief gehandicapt is voelt zich geïsoleerd, er niet bijhorend, want veel gesprekken en gebeurtenissen kun je niet vatten. En wie gezond is, staat daar niet altijd bij stil, kan er waarschijnlijk ook niet altijd echt inkomen wat het voor zo iemand betekent.

Een pluim voor de ‘dragers' in het verhaal. Zij hebben wél aandacht voor die bedlegerige man en doen het onmogelijke om hem er toch te laten bijhoren. Ik vroeg me af hoe ik 'n beetje ‘drager' kon worden van onze mevrouw in de kamer van het dagziekenhuis. Alsof ze mijn gedachten geraden had, zei ze: "bedankt dat je gekomen bent en mijn kamer niet links hebt laten liggen; bedankt voor je luisterend oor, ik voel me begrepen, ‘k heb mijn hart kunnen luchten en dat is al heel wat want bij de meeste mensen mag je dat niet doen want ze komen meteen met hun verhaal." Misschien was ik meer ‘drager' dan ik vermoedde en was het luisteren al voldoende. Maar ja je kent dat, je wil dan toch iets concreets doen, helpen, en zo is er in de loop van het gesprek een afspraak gemaakt met iemand van de sociale dienst om te spreken over 'n schoonheidssessie, terugbetaling voor een pruik, en zal haar man voortaan een doosje meenemen voor de hostie ... wat zijn we toch praktische mensen hé. Nu, het hoort er wellicht ook bij, we kunnen op verschillende manieren ‘drager' zijn. Nog dit: ik heb bij die vrouw ook gebeden. Zoiets kun je niet altijd, voorzichtigheid is geboden want het kan echt misplaatst overkomen, maar hier durfde ik het aan. Ze had me toevertrouwd dat ze diepgelovig was, voor mij was dit het sein dat het kon en dat ze het verwachtte. Heerlijk. Maria heeft geluisterd naar onze onmacht, haar verdriet, haar verzuchtingen en levenswensen. Ik hoop, met haar, dat ze in Lourdes een dikke kaars mag aansteken, ooit, zoals eertijds op haar huwelijksreis zoveel jaren geleden, om te danken. Bij het afscheid heb ik haar een kruisje gegeven als steun en verbondenheid tot de volgende keer. Ze heeft mij er ook eentje gegeven waarbij ze al lachend zei: "ik heb het niet gemakkelijk, maar jij ook niet met al zulke tantes als ik. Jij kan 't ook gebruiken." Wie heeft nu eigenlijk wie gedragen ?

"Je zonden zijn vergeven", zegt Jezus tot de lamme in 't verhaal. Ja, 't is zonde als ziekte mensen isoleert. 't Is zonde als ze daardoor in een eenzaamheid verzeild geraken die erger is dan de pijn en de ongemakken eigen aan de ziekte. Maar bevrijding is ook mogelijk dankzij de aandacht, het geduld en de ijver van dragers. Con-tact mét takt kan wonderen doen.